माधव घरासमोर राहायला आल्यापासून बेला अतिशय बैचेन झाली होती. तो देखणा तरुण तिला मनापासून आवडला होता. त्याला घरात बोलावून योनीची आग शांत करून घ्यावी असे तिला वाटत होते. तिचे पतीही बाहेर गावी गलेले होते. असते तर ती अत्रुप्तीच्या आगीत जळत राहिली असती. आपल्या पत्नीची इच्छा पूर्ण होत नाही याची त्यानाही कल्पना होती. माधवला बोलावून घेण्याचा ती विचार करत होती. पण तिचे दुसरे मन म्हणत होते. त्याला घरी बोलावून घेणे योग्य नाही. कुणी पहिले तर आपलीच बदनामी होईल. पण ती त्याच्या स्पर्शासाठी आतुरली होती. एक दिवस त्याला नक्कीच बोलावून घ्यायचे असा विचार करून ती झोपत होती. पण दुसर्या दिवशीही त्याला बोलावण्याचे धाडस तिच्याने होत नव्हते. मला जो पुरुष पती म्हणून लाभला होता त्याच्या लिंगात माझ्या जवानीची आग विझवण्याची क्षमता नव्हती. माधव सारख्या तरुणाबरोबर संभोग करण्याची स्वप्न ती पाहत होती. पण तिच्या मनाचे धाडस होत नव्हते. त्याचे लिंग पाहून ती योनीत सामावून घेवू शकत नव्हती. तिचे तन मन काम सुखासाठी आतुरले होते. त्याच्या लिंगावर प्रेम करावे, हातात घेऊन गोंजारावे, तोंडात घेऊन मनसोक्त चोखावे आणि मग योनीत सारून भसाभस आत बाहेर करून घ्यावे असे तिला वाटत होते. कुणाला कळले तरी चालेल, माधवच आपले सर्वस्व आहे असे तिला वाटू लागले होते. त्याच्यासाठी ती काहीही करायला तयार झाली होती.
